|
الهه ی الهام
انجمن ادبی
«اگر می بایست مرا دوست بداری» اگر می بایست مرا دوست بداری بگذار برای هیچ چیز جز عشق و به خاطر عشق نباشد نگو: اورا به خاطر تبسمش، نگاهش، کرشمه و ادایش یا با ناز سخن گفتنش یا اینکه به خوبی همفکر من است دوست میدارم. و اینکه براستی در چنین روزی آرامش را به من هدیه کرده است می ستایم زیرا ای معشوق من، چنین چیزها به خودی خود شاید دگرگون شوند. یا از دید تو عوض شوند و عشقی که پرورده ای به کار نیایدو بی ثمر گردد مرا حتی به خاطر پاک کردن اشکهایی که از گونه عزیزت سرازیر می شود دوست نداشته باش زیرا بنده شاید گریستن را فراموش کند و عشق تو هدر شود اما مرا به خاطر عشق دوست بدار و به خاطر خود عشق عاشم باش. که گر چنین شود دلبرا عشق تو ابدی خواهد شد. مترجم: چمانی تاریخ: 15/1/86 عاشقی محنت بسیار کشید تا لب دجله به معشوقه رسید نشده از گل رویش سیراب که فلک دسته گلی داد به آب نازنین، چشم به شط دوخته بود فارغ از عاشق دلسوخته بود دید در روی شط آید به شتاب نوگلی چون گل رویش شاداب گفت:«به به چه گل رعناییست! لایق دست چو من زیباییست حیف از این گل که برد آب او را کند از منظره نایاب او را» زین سخن عاشق معشوقه پرست جست در آب چو ماهی از شست خوانده بود این مثل آن مایه ی ناز که نکویی کن و در آب انداز خواست کآزاد کند از بندش اسم گل برد و در آب افکندش گفت:« رو تا که ز هجرم برهی نام بی مهری بر مکن ننهی مورد نیکی خاصت کردم از غم خویش خلاصت کردم» باری آن عاشق بیچاره چو بط دل به دریا زد و افتاد به شط دید آبیست فراوان و دُرُست به نشاط آمد و دست از جان شست دست و پایی زد و گل را بربود سوی دلدارش پرتاب نمود گفت:«کای آفت جان سنبل تو ما که رفتیم، بگیر این گُل تو بکنش زیب سر ای دلبر من یاد آبی که گذشت از سر من جز برای دل من بوش مکن عاشق خویش فراموش مکن» خود ندانست مگر عاشق ما که ز خوبان نتوان خواست وفا عاشقان را همه گر آب برد خوبرویان همه را خواب برد
موضوعات آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
نويسندگان
|
||
 |
تبادل
لینک هوشمند
